Before Suriname
Blijf op de hoogte en volg Jeanine
15 April 2015 | Curaçao, Willemstad
Before Suri
Hoewel mijn vingers jeuken om een blog te schrijven over de geweldige afgelopen 10 dagen in Suriname, schrijf ik eerst nog even over de weken die hier vooraf gingen. Er zijn nog een aantal dingen gebeurd in Curaçao waar ik nog niet over had geschreven.
Eerst een aantal dingen van stage. Zaterdag 21 maart was een belangrijke dag voor Amigunan di Cristo. Deze dag vond namelijk CuraDoet plaats. Op deze dag mogen verschillende organisaties, stichtingen, scholen, bedrijven, noem maar op, een taak opgeven die zij allang hadden willen doen. Hier kunnen ze dan vrijwilligers voor werven en dan ook een geldbedrag voor ontvangen. Amigunan di Cristo ging een dak bouwen voor de jongste kinderen. Deze zaten voorheen onder een grote partytent, wat natuurlijk niet erg ideaal was. Samen met een groep sterke jongens uit de Nieuwestraat (stagiairestraat) ging ik met de medestagiaires (4 andere meiden uit de nieuwestraat) in de vroege vroege morgen daarheen. Avond ervoor had er een feestje plaatsgevonden dus voor we konden vertrekken moesten er nog een aantal uit bed getrommeld worden. Een goed (en vooral hilarisch) begin van de dag. De mannen namen samen met een aantal lokalen het dak onder handen, wij meiden hebben de muur geschilderd. De dag duurde langer dan verwacht (Murphy’s Law: alles wat fout kon gaan ging fout), maar we hebben een leuke, gezellige dag gehad en waren trots op het resultaat.
Daarnaast zijn er twee leuke speciale dagen geweest voor de kinderen van stage. Het eerste was een vliegerwedstrijd. Ik heb mij laten vertellen dat het in Curaçao een gewoonte is om te vliegeren tijdens de vastentijd, de periode tussen Carnaval en de Paasdagen. Een week lang kregen de kinderen de tijd om de mooiste vliegers te maken. De kinderen dus…. Ahum… Ik geloof dat ik wel 20 vliegers heb gemaakt. De groep die ik deze week vooral begeleide mocht namelijk niet zelf vliegers maken van de begeleidster. Op zich logisch want er kwam veel afmeten bij te pas om verspilling tegen te gaan en het ene moment dat ik ze zelf liet knutselen had een jongetje een schaar in de hand steken omdat ze tegelijk met die ene pot plaksel wilden doen… Geen succes ;) Nu weet ik meteen hoe je vliegers moet maken! De wedstrijd zelf was een mooi gezicht. Niet alle vliegers gingen de lucht in (wat voor vel teleurgestelde gezichtjes zorgde), maar de vliegers die de lucht ingingen deden het ook echt goed! Leuke, bijzondere dag!
Over bijzondere dagen gesproken… Het volgende wat ik ga vertellen was misschien wel de meest bijzondere dag op stage tot nu toe. Al weken waren de kinderen en de begeidsters bezigmet de voorbereidingen van deze dag: Het oogstfeest. De rest van de stagiaires en ik wachtten deze dag een beetje huiverig af, we moesten namelijk meedansen met een traditionele dans! Nou is dit niet zo erg, leuk zelfs om te leren! Maar die Antillianen hebben zooooo’n soepele heupen!!! Daarnaast leken wij allemaal bleke bleke stijve planken! Als we heel moedig mee oefenden kregen we niet een keer het commentaar dat we die heupen eens los moesten gooien! De dag van te voren hebben we 2 kindjes ontvoert en meegenomen in de ofiscina (met airco!) om het ons te leren zonder publiek. Uiteindelijk legden we ons er maar bij neer dat we nooit zo soepel zullen zijn als de kindjes, dit paste ook wel bij onze outfit, wij zouden namelijk als vogelverschrikkers gaan. De dag zelf waren de kinderen heel mooi gekleed! Heel kleurrijk, in traditionele jurken en pakken. We liepen een optocht door het dorp en dansten op een groot plein. De kinderen genoten er heel erg van, super om te zien! Bekijk vooral de foto’s die ik nog zal plaatsen, dit zal je een beter beeld geven.
Nu ik zo over stage typ realiseer ik me dat ik best een bijzondere stage heb waar ik veel te weinig over vertel / schrijf. Ik maak straks even een apart mapje met foto’s van stage om de mensen die dit leuk vinden een beter beeld te geven van waar ik mij hier doordeweeks mee bezig houd!
Daarnaast wil ik nog even vertellen over ons auto-ongeluk. Niet om jullie te laten schrikken, maar gewoon om te laten zien hoe anders het hier gaat vergeleken met in Nederland! Vrijdag 27 maart (was dit de dag van het oogstfeest? Ik weet het niet meer) reden we heel vrolijk en opgewekt naar huis. Het was namelijk eindelijk weekend en we verheugden ons op de voetbalwedstrijd waar we die avond heen zouden gaan. We spraken net over hoe ongelukken hier in kleine hoekjes zitten en dat al meerdere stagiaires iets dergelijks had meegemaakt. Het was erg druk op straat en in beide richtingen stond een langzaam rijdende file. Ik reed en wilde net optrekken omdat de file een beetje oploste. Op dat moment reed er een auto vanaf een parkeerplaats aan de linkerkant zonder te kijken de weg op. Ik keihard op de rem trappen maar tevergeefs…. BAM! Een beetje in shock liet ik mij vertellen dat ik moest uitstappen en wat ik verder moest doen. Ik was zo erg geschrokken en kon maar niet uit mijn hoofd zetten dat IK een ongeluk had gemaakt en of ik iets anders had kunnen doen. De anderen verzekerden me ervan dat ik het goed had gedaan, blablabla. Ik herinnerde mij gelukkig dat je in Curaçao de auto niet mag verplaatsen na een ongeluk en je gelijk de wegenwacht (of iets in die richting) moet bellen. Na lang lang wachten en steeds zenuwachtiger te worden kwam er een Antilliaan aan. Hij stapte heel rustig en traag uit de auto en begon allemaal foto’s te maken, het was net alsof we in een scene van CSI Miami terecht waren gekomen. De auto had een flinke deuk opgelopen en Tara en ik waren ons zorgen aan het maken over wat dit ons zou gaan kosten. De andere bestuurder, een Antilliaan, was gelukkig gebleven en gaf toe dat het zijn schuld was. Hier hebben we zo veel geluk mee gehad! Onze autoverhuurder zei dat Antillianen normaal gesproken doorrijden en al helemaal niet toe zouden geven als het hun schuld was. De andere bestuurder en ik moesten met die ene man mee in het busje voor een soort van verhoor. We moesten een verklaring afleggen en allerlei formulieren invullen. Ik had natuurlijk mijn rijbewijs niet bij me (extra reden voor stress) maar dit is in curaçao blijkbaar niet erg…? Nou, uiteindelijk viel het allemaal reuze mee, de man gaf toe dat het zijn schuld was waardoor we waarschijnlijk niks hoeven te betalen. We hebben een weekend zonder auto gezeten maar kregen maandagavond alweer vervanging. Het viel allemaal dus wel mee, maar een ongeluk zit dus echt in een klein hoekje hier!
Oke, er is wel meer te vertellen maar ik wil echt over Suriname gaan schrijven etc. Ik zal wat vaker over Curaçao schrijven want ik geloof dat jullie nu allemaal de indruk hebben dat het hier allemaal feesten, relaxen en chillen is. Ja, dit doen we hier ook veel maar naast dat maak ik ook bijzondere dingen mee. Overmorgen komt mijn huisgenootje, Annie, 10 dagen langs! Kort daarna, 12 mei, zullen mijn ouders, mijn zus en haar vriend langskomen. Dan zal ik mijn stage moeten afronden en in juni komt Hillary nog langs. Ik heb hier heeeeeel veel zin in allemaal! Verder zal ik waarschijnlijk iets eerder terug komen omdat ik helaas het nieuws kreeg dat ik uit mijn geliefde kamertje en huisje moet in Eindhoven. Door eerder terug te komen kan ik hopelijk iets nieuws regelen voor school weer begint in September.
Dit waren de afgelopen weken in een notendop! Foto’s volgen, net als mijn verhalen uit Suriname (dit zal een lange blog worden, veeeeeel meegemaakt!!)
Groetjessssss, Jeanine
Hoewel mijn vingers jeuken om een blog te schrijven over de geweldige afgelopen 10 dagen in Suriname, schrijf ik eerst nog even over de weken die hier vooraf gingen. Er zijn nog een aantal dingen gebeurd in Curaçao waar ik nog niet over had geschreven.
Eerst een aantal dingen van stage. Zaterdag 21 maart was een belangrijke dag voor Amigunan di Cristo. Deze dag vond namelijk CuraDoet plaats. Op deze dag mogen verschillende organisaties, stichtingen, scholen, bedrijven, noem maar op, een taak opgeven die zij allang hadden willen doen. Hier kunnen ze dan vrijwilligers voor werven en dan ook een geldbedrag voor ontvangen. Amigunan di Cristo ging een dak bouwen voor de jongste kinderen. Deze zaten voorheen onder een grote partytent, wat natuurlijk niet erg ideaal was. Samen met een groep sterke jongens uit de Nieuwestraat (stagiairestraat) ging ik met de medestagiaires (4 andere meiden uit de nieuwestraat) in de vroege vroege morgen daarheen. Avond ervoor had er een feestje plaatsgevonden dus voor we konden vertrekken moesten er nog een aantal uit bed getrommeld worden. Een goed (en vooral hilarisch) begin van de dag. De mannen namen samen met een aantal lokalen het dak onder handen, wij meiden hebben de muur geschilderd. De dag duurde langer dan verwacht (Murphy’s Law: alles wat fout kon gaan ging fout), maar we hebben een leuke, gezellige dag gehad en waren trots op het resultaat.
Daarnaast zijn er twee leuke speciale dagen geweest voor de kinderen van stage. Het eerste was een vliegerwedstrijd. Ik heb mij laten vertellen dat het in Curaçao een gewoonte is om te vliegeren tijdens de vastentijd, de periode tussen Carnaval en de Paasdagen. Een week lang kregen de kinderen de tijd om de mooiste vliegers te maken. De kinderen dus…. Ahum… Ik geloof dat ik wel 20 vliegers heb gemaakt. De groep die ik deze week vooral begeleide mocht namelijk niet zelf vliegers maken van de begeleidster. Op zich logisch want er kwam veel afmeten bij te pas om verspilling tegen te gaan en het ene moment dat ik ze zelf liet knutselen had een jongetje een schaar in de hand steken omdat ze tegelijk met die ene pot plaksel wilden doen… Geen succes ;) Nu weet ik meteen hoe je vliegers moet maken! De wedstrijd zelf was een mooi gezicht. Niet alle vliegers gingen de lucht in (wat voor vel teleurgestelde gezichtjes zorgde), maar de vliegers die de lucht ingingen deden het ook echt goed! Leuke, bijzondere dag!
Over bijzondere dagen gesproken… Het volgende wat ik ga vertellen was misschien wel de meest bijzondere dag op stage tot nu toe. Al weken waren de kinderen en de begeidsters bezigmet de voorbereidingen van deze dag: Het oogstfeest. De rest van de stagiaires en ik wachtten deze dag een beetje huiverig af, we moesten namelijk meedansen met een traditionele dans! Nou is dit niet zo erg, leuk zelfs om te leren! Maar die Antillianen hebben zooooo’n soepele heupen!!! Daarnaast leken wij allemaal bleke bleke stijve planken! Als we heel moedig mee oefenden kregen we niet een keer het commentaar dat we die heupen eens los moesten gooien! De dag van te voren hebben we 2 kindjes ontvoert en meegenomen in de ofiscina (met airco!) om het ons te leren zonder publiek. Uiteindelijk legden we ons er maar bij neer dat we nooit zo soepel zullen zijn als de kindjes, dit paste ook wel bij onze outfit, wij zouden namelijk als vogelverschrikkers gaan. De dag zelf waren de kinderen heel mooi gekleed! Heel kleurrijk, in traditionele jurken en pakken. We liepen een optocht door het dorp en dansten op een groot plein. De kinderen genoten er heel erg van, super om te zien! Bekijk vooral de foto’s die ik nog zal plaatsen, dit zal je een beter beeld geven.
Nu ik zo over stage typ realiseer ik me dat ik best een bijzondere stage heb waar ik veel te weinig over vertel / schrijf. Ik maak straks even een apart mapje met foto’s van stage om de mensen die dit leuk vinden een beter beeld te geven van waar ik mij hier doordeweeks mee bezig houd!
Daarnaast wil ik nog even vertellen over ons auto-ongeluk. Niet om jullie te laten schrikken, maar gewoon om te laten zien hoe anders het hier gaat vergeleken met in Nederland! Vrijdag 27 maart (was dit de dag van het oogstfeest? Ik weet het niet meer) reden we heel vrolijk en opgewekt naar huis. Het was namelijk eindelijk weekend en we verheugden ons op de voetbalwedstrijd waar we die avond heen zouden gaan. We spraken net over hoe ongelukken hier in kleine hoekjes zitten en dat al meerdere stagiaires iets dergelijks had meegemaakt. Het was erg druk op straat en in beide richtingen stond een langzaam rijdende file. Ik reed en wilde net optrekken omdat de file een beetje oploste. Op dat moment reed er een auto vanaf een parkeerplaats aan de linkerkant zonder te kijken de weg op. Ik keihard op de rem trappen maar tevergeefs…. BAM! Een beetje in shock liet ik mij vertellen dat ik moest uitstappen en wat ik verder moest doen. Ik was zo erg geschrokken en kon maar niet uit mijn hoofd zetten dat IK een ongeluk had gemaakt en of ik iets anders had kunnen doen. De anderen verzekerden me ervan dat ik het goed had gedaan, blablabla. Ik herinnerde mij gelukkig dat je in Curaçao de auto niet mag verplaatsen na een ongeluk en je gelijk de wegenwacht (of iets in die richting) moet bellen. Na lang lang wachten en steeds zenuwachtiger te worden kwam er een Antilliaan aan. Hij stapte heel rustig en traag uit de auto en begon allemaal foto’s te maken, het was net alsof we in een scene van CSI Miami terecht waren gekomen. De auto had een flinke deuk opgelopen en Tara en ik waren ons zorgen aan het maken over wat dit ons zou gaan kosten. De andere bestuurder, een Antilliaan, was gelukkig gebleven en gaf toe dat het zijn schuld was. Hier hebben we zo veel geluk mee gehad! Onze autoverhuurder zei dat Antillianen normaal gesproken doorrijden en al helemaal niet toe zouden geven als het hun schuld was. De andere bestuurder en ik moesten met die ene man mee in het busje voor een soort van verhoor. We moesten een verklaring afleggen en allerlei formulieren invullen. Ik had natuurlijk mijn rijbewijs niet bij me (extra reden voor stress) maar dit is in curaçao blijkbaar niet erg…? Nou, uiteindelijk viel het allemaal reuze mee, de man gaf toe dat het zijn schuld was waardoor we waarschijnlijk niks hoeven te betalen. We hebben een weekend zonder auto gezeten maar kregen maandagavond alweer vervanging. Het viel allemaal dus wel mee, maar een ongeluk zit dus echt in een klein hoekje hier!
Oke, er is wel meer te vertellen maar ik wil echt over Suriname gaan schrijven etc. Ik zal wat vaker over Curaçao schrijven want ik geloof dat jullie nu allemaal de indruk hebben dat het hier allemaal feesten, relaxen en chillen is. Ja, dit doen we hier ook veel maar naast dat maak ik ook bijzondere dingen mee. Overmorgen komt mijn huisgenootje, Annie, 10 dagen langs! Kort daarna, 12 mei, zullen mijn ouders, mijn zus en haar vriend langskomen. Dan zal ik mijn stage moeten afronden en in juni komt Hillary nog langs. Ik heb hier heeeeeel veel zin in allemaal! Verder zal ik waarschijnlijk iets eerder terug komen omdat ik helaas het nieuws kreeg dat ik uit mijn geliefde kamertje en huisje moet in Eindhoven. Door eerder terug te komen kan ik hopelijk iets nieuws regelen voor school weer begint in September.
Dit waren de afgelopen weken in een notendop! Foto’s volgen, net als mijn verhalen uit Suriname (dit zal een lange blog worden, veeeeeel meegemaakt!!)
Groetjessssss, Jeanine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
