Suriname, deel 2

En dan nu, Part Two van mijn Suriname Experience

Woensdag…….. de dag was aangebroken dat Tara en ik back-to-basic zouden gaan. We zouden Tara en Jeanine niet zijn als we niet te laat waren voor het busje dat ons kwam ophalen. Nog even dit doen, nog even plassen, nog even dat pakken… in het busje maakten we kennis met een Belgisch koppel dat de eerste dagen mee zou gaan en onze gids Don en de rest van de crew. Na 3,5 uur rijden kwamen we aan in Atjoni waar we zouden overstappen op de korjaal. Dit is een bootje gemaakt van een boomstam waar we 4 uur in zouden moeten zitten. Geloof me, het eerste half uur zit je niet relaxed in een bootje wat niet erg stabiel lijkt, in de Surinamerivier waar piranha’s, kaaimannen en anaconda’s zitten. Dit hoort erbij, hier hebben we zelf voor gekozen, waarom doen we dit ook alweer??? Vanalles schoot door mijn hoofd, ik ben maar gaan slapen zodat ik niet te veel na kon denken, ik kon toch niet meer terug. Het vreemdste vond ik nog dat we met mensen in een busje en bootje zaten die we totaal niet konden en dat we met hun diep de jungle in gingen en ze dus volledig moesten vertrouwen. Heel vreemd en ik moest er maar niet te veel over nadenken. Eenmaal aangekomen kon ik nog steeds alleen maar denken, waar zijn we aan begonnen? We kwamen aan op een heel mooi kampje, wat errug back-to-basic was. Stroom was er maar van 7 tot 11 ’s avonds, douchen deden we in de rivier, we zaten echt in de bushbush! Na het installeren, onze eerste douche in de Surinamerivier en het avondeten gingen we nog wat kletsen met de gids en het Belgische koppel. De gids was een echte kletsmond (zijn eigen woorden) en vertelde mooie verhalen over waar hij vandaan kwam, hij was geboren in een marrondorp, nog dieper het binnenland in dan waar we nu zaten. Heel interessant! Verder leerden we twee nieuwe werkwoorden die Surinamers vaak gebruiken: hangmatteren en parboreren. De betekenis spreekt voor zich als je weet dat bijna elke Surinamer een hangmat heeft en dat het bier Parbobier heet.
De eerste nacht verliep best wel prima, we waren moe van de reis en alle indrukken en ondanks vreemde junglegeluiden (Tara, wat is dat????) hebben we goed geslapen. Donderdag begon met baden in de rivier. Don, onze gids had de avond ervoor mooi zitten vertellen wat voor gevaarlijke dieren allemaal in de rivier leefden… Ik durfde er dus pas in als Tara er met heel veel lawaai in was gesprongen en nog even deed spetteren. Dit was ons ochtendritueel voor de komende dagen. Vandaag was onze eerste echte kennismaking met de jungle. We namen allemaal een flesje water mee, deden onze broek in de sokken en hoppaaaaaa. Don wees ons allerlei soorten bomen en planten aan en gaf ons verschillende vruchten die we mochten proeven. De meeste dingen waren erg lekker, zelfs de larven vielen mee! (ja ik heb larven geëten, ik, die niet eens spruiten of zuurkool naar binnenkrijgt) Wauw, nu ik dit weer typ mis ik het best wel, het was zooo mooi en alles was zo nieuw en vooral heel relaxed. Ik wil echt nog eens terug, dat wordt weer sparen als ik in NL ben. Na 2 uur wandelen gingen we lunchen en even hangmatteren, waarna we naar de poliknliniek en de stroomversnellingen gingen. Het eerste was leuk om te zien, heel anders dan in Nederland! Het tweede, de stroomversnellingen (soort watervallen), was echt super mooi. Tara en ik stonden naast elkaar, en zeiden tegen elkaar dat dit wel het mooiste plekje ooit moest zijn. We waren er even stil van. Je kon in de waterval op een rots gaan zitten en dan werd je gemasseerd door de waterval, heel leuk! Moeilijk uitleggen maar de foto’s staan al op facebook, daar kun je het bekijken. ’s Avonds hebben we lekker gegeten, waarbij het gespreksonderwerp muziek was. We waren benieuwd wat voor muziek iedereen luisterde. Don sprong op om zijn mobiel op de boxen aan te sluiten en alsof het was afgesproken begon iedereen te dansen. Wij stonden er eerst nog wat onwennig bij (ze dansen echt heel anders), maar uiteindelijk ging iedereen los. Later gingen we nog bij een kampvuurtje zitten en daarna hebben we een vallende sterren wedstrijd gedaan. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel sterren gezien als die avond.

Donderdag was dan eindelijk de dag aangebroken dat we echt diep de jungle in zouden gaan. Ik vond het grappig dat ik de eerste dag op het kamp dacht dat het back-to-basic was. Na 2 dagen was dit helemaal gewend en ik vond het totaal niet erg om geen stroom te hebben of me te moeten wassen in de rivier! De echte uitdaging zou vandaag pas komen… het begon met een wandeltocht van 9.4 km recht de jungle in. Van te voren zeiden we nog, als we maar niet de langzaamste groep zijn dan is alles prima! Het was een zware tocht, je zweet je helemaal tierelier en je gaat omhoog, omlaag, overal overheen stappen of onderdoor bukken. Maar wat wast vet!!! We voelden ons zo stoer haha. En om het helemaal mooi te maken waren we de snelste groep! Twee meisjes die bij elke scheet schrikken, Tara die over elke boomwortel struikelde en ik die bij elk holletje stilstond en mezelf moed moest inspreken dat daar ECHT geen wurgslang in zou zitten!
Toen we er eenmaal waren hebben we meteen bikini aangetrokken en zijn we gaan baden en onze kleren gaan wassen. Ik vertelde net dat de watervallen het mooiste plekje waren… Dat was tot dan toe! Wat was het hier in de jungle adembenemend mooi! Echt prachtig! We hebben er uren pootjegebaden, genoten van het uitzicht en goede gesprekken gevoerd. Het was een hele mooie dag! De dag was zo voorbij, we hebben nog gekookt op een kampvuurtje, geprobeerd te vissen (geen succes met een tak en rauwe kip), zelf onze hangmat ophangen en vooral onze ogen uitgekeken. Allemaal dus heel leuk, totdat het donker werd…. Don was even weg om te baden, wij lagen te hangmatteren. Toen het donker werd, werd ik helemaal panisch, overal waar je met je zaklamp scheen zag je reflecterende ogen. Van padden, kikkers, onbekende dieren en het ergste: de kaaimannen. We werden er gewoon door omringd! Ik heb heel fel geroepen dat ik mijn hangmat niet meer uit zou komen tot de volgende morgen als het weer licht zou worden. Ik ben serieus nog nooit zo bang geweest als op dat moment. Uiteindelijk stonden Tara (links van me) en Don (rechts van me) op me in te praten dat ik toch echt die hangmat uit moest komen. Ondertussen zat ik mezelf moed in te spreken dat ik al veel dingen had gedaan die ik niet van mezelf had verwacht en dat dit er ook nog wel bij kon. Ik dus uit die hangmat, maar wel de hele avond met mijn zaklamp in mijn handen. We hebben nog even thee gedronken (gekookt rivierwater) en gingen verder met ons wedstrijdje vallende sterren kijken. Don vond namelijk dat hij een revange had verdiend. Bedenk je hier even bij dat ik dus TUSSEN DE KAAIMANNEN rustig (not) naar de sterren heb liggen kijken. Uiteindelijk heb ik zelf nog wat kunnen slapen en ’s ochtends kon ik er wel om lachen. Toen waren de monsters gewoon kleine kikkertjes en kaaimannen die geen mensen lusten en braaf in het water blijven chillen. Dag erna was ontbijten, inpakken en weer naar huis wandelen. Op de terugweg hebben we twee soorten aapjes gezien, doodskopsaapjes en nog een ander soort.
Toen we terugkwamen zijn we (na een siësta) het dorp Pingpe ingegaan. Hier kregen we even de garantie dat we altijd terug kunnen komen, we zijn namelijk minstens 10 keer uitgehuwelijkt. We kregen meermaals te horen hoe mooi we waren. Gek, wij vinden hun zo mooi, maar voor hun is het andersom. We konden hier souvernirtjes kopen die door de dorpsbewoners gemaakt waren. Tara en ik hebben allebei een soort doek gekocht die vrouwen om hun middel dragen, Tara met de tekst ‘neem mij zoals ik ben’ en ik met de tekst ‘verlies nooit het vertrouwen in jezelf’. Daarnaast was er een mega cute jongetje die houten bootjes had gemaakt van boomstammen. Hij deed zo zijn best om er eentje te verkopen en keek zo beteuterd toen onze aandacht naar de doeken ging, dat ik een bootje van hem gekocht heb. Goed voor mijn karma, het was zo leuk om een lach op zijn gezicht te toveren voor een paar euro, zeker waard.

Die avond zou bonte avond zijn. Dit keer een dansavond waar we ons mentaal op konden voorbereiden. De vrouwen uit het dorp zouden langskomen om ons traditionele dansen te laten zien en te leren. Dankzij een enorme plensbui waar maar geen einde aan leek te komen duurde het even voor de vrouwen zich lieten zien. Ze moesten namelijk de rivier oversteken, niet te doen in zo’n tropische regenbui. Uiteindelijk begon dan de dansavond. Ik had me stiekem een beetje zorgen zitten maken over dat we mee moesten dansen, ze dansen hier namelijk heel anders dan dat wij doen. De vrouwen lieten eerst een aantal traditionele dansen zien waarbij Don vertolkte wat de dames zongen. Erg leuk, de liedjes bestonden allemaal uit kleine anekdotes over de mannen, kinderen of andere dorpsbewoners. Het meedansen viel best wel mee, tuurlijk konden wij het niet zoals de dames, maar op onze eigen manier hadden we er ook lol in. Na de show gingen de speakers weer aan met lokale muziek en konden we dansen tot we er bij neer vielen. Dit gebeurde dan ook bijna letterlijk, we vielen uiteindelijk bijna in slaap op de bankjes. Toch wel een beetje moe van de jungle! We gingen maar slapen want de volgende ochtend zouden we om 6 uur opstaan om een koffietour te doen. Dan neem je koffie, thee, koekjes etc mee de korjaal in en gaat vanaf de boot “(met de motor uit) de zon zien opkomen.

Allemaal leuk en aardig, maar eer Tara en ik wakker werden was die zon dus allang op. Don had 4 keer op onze deur staan bonken en staan roepen. Hij zei dat als we deze keer niet wakker geworden waren hij de deur zou hebben ingetrapt. Die koffietour hadden we dus mooi gemist. Deze ochtend was het weer erg regenachtig, het was de ochtend dat we terug gingen naar Paramaribo. We wilden nog helemaal niet! Zelfs de lucht huilde met ons mee. Onze taxiboot was er al, terwijl wij dus net wakker waren!! Terwijl wij onze spullen in gingen pakken moesten de andere passagiers in de regen zitten wachten, autch… De terugweg was nat, koud en lang. Ik heb opgerold in mijn regenponcho liggen slapen. Grappig, op de heenweg vond ik het best eng in zo’n korjaal en nu lag ik rustig een dutje te doen. Wat een verschil. Na de bootvaart gingen we lunchen in Atjoni, nummers uitwisselen en weer verder met het busje.

Eenmaal in Paramaribo eerst even wifi-en om te laten weten dat we nog leefden en niet zijn opgegeten door kaaimannen of apen, heel fijn. Dit was de laatste dag dat ik met Tara zou zijn. Gelukkig ging ze mee naar het hostel waar ik de komende 3 dagen in mijn eentje zou doorbrengen. Na een heerlijke avondmaaltijd (brie-pesto-quiche) moest Tara dan echt gaan en bleef ik alleen achter. Hierna heb ik nog even gechillt bij de Waterkant met mensen die we hadden leren kennen en toen ging ik slapen. Niet te veel nadenken, gewoon doen. Dat was mijn motto toen ik alleen was. Stiekem vond ik het een beetje spannend, maar ik heb het trucje ontdekt dat je gewoon moet doen alsof je het hartstikke normaal vind en dan wordt het dat vanzelf ook.
De dag erna moest ik om kwart voor 5 opstaan om hotel Krasnapolsky te zoeken om van hieruit naar Berg&Dal te gaan. Hier zou ik een trip maken waarbij ik van zo’n kabelbanen ging en zou gaan kajakken. Ik had gehoopt dat er meer jongeren kwamen maar dit was helaas niet het geval. Gelukkig waren het hele gezellige gidsen waar ik mee heb gekletst de hele dag. Zij vonden het allang grappig om met een Jane die zonder Tarzan was gekomen te kletsen, prima. De kabelbaan was op sommige stukken heel eng, maar ook hier dacht ik alleen maar “gewoon doen”. En wat was t vet!!! Geen moment spijt gehad. Het kajakken was heel leuk, maar zwaarder dan ik had gedacht. Ik was er ook niet zo heel goed in, haha. Gelukkig was ook hierbij een super chille gids die een beetje bij mij bleef dobberen terwijl het stel dat mee was al honderd meter voor lag. Deze man, een typische Surinamer, had mooie verhalen te vertellen over waar hij vandaan komt en wat hij doet. Een grappig feitje: hij heette Hans. Stel je een man voor met heel veel dreadlocks in een knot met zo’n panty eroverheen, een mega Surinaams accent en de typische vlotte babbel… en dan met de naam Hans! Ik dacht dat hij een grapje maakte, hij moest er zelf namelijk ook heel hard om lachen. Leuke man hahaha. Samen met hem ben ik nog goud gaan zoeken, helaas geen succes maar ook dit zorgde voor hilarische taferelen.
Rond een uur of 4 was ik terug op mijn kamer. Ik was zo moe dat ik even een dutje ging doen (jaja, ik begin echt te wennen hier, dutjes-doen is mijn tweede naam). Toen ik wakker werd had ik honger maar ik zag het helemaal niet zitten om in mijn eentje door Paramaribo te wandelen op zoek naar eten. Dit was wel een moment dat ik dacht, wat doe ik hier in mijn eentje. Ik moest echt even mijzelf moed inspreken. Uiteindelijk deed ik net alsof ik het durfde en liep ik naar het winkelgebied waar ook veel eetgelegenheden zitten. Ik had een leesboek mee en heb heerlijke cassavesoep gegeten. Weer terug op mijn kamer was ik trots op mijzelf en voldaan ging ik weer verder slapen (haha).

Dinsdag, mijn laatste dag in Paramaribo. Na het inpakken van mijn backpack wilde ik voor de laatste keer douchen. Ik had me voorgenomen lekker lang te douchen omdat dit de laatste keer zou zijn dat ik een warme douche had, in Curaçao hebben we namelijk een koude douche. Sta ik onder die douche, is het warme water op… Deze frustratie wilde ik ook even met jullie delen . Ik ben naar de centrale markt gelopen (erg leuk om te zien), langs kraampjes van indianen, beetje door Paramaribo gedwaald en de taxi naar tempels genomen. Ik was van plan te lopen, maar het was zo ver en zo warm en ik moest telkens mensen afwijzen die graag mee wilden wandelen. Dit is heel normaal hier, praatje maken en vragen of ze mee mogen. Gek he!? Heel gezellig maar na een tijdje ook wel beetje irritant. Ik heb vandaag ook de hele tijd zonnebril opgehouden omdat ik aan een stuk door opmerkingen over mijn blauwe ogen kreeg. Eerste keer leuk, tweede keer grappig, derde keer flauw en daarna gewoon irritant haha.
Wat nog wel leuk is te vermelden, toen het heel hard regende en iedereen ging schuilen, gingen de zwervers zich gewoon serieus douchen! Ze deden hun blouse uit en gingen zich eventjes wassen in de regen. Ik stond zo verbaasd te kijken dat ik vergat een foto te maken, jammer want het was een apart gezicht. Toen mijn verbazing voorbij was zag ik dat mensen om mijn verbazing moesten lachen. Zo had iedereen was te kijken op dat moment haha.
Na mijn wandeling door Paramaribo (en na wat kledingwinkeltjes van binnen te bekijken ;D) ben ik met een leesboek in de Palmentuin gaan zitten, zo chill! Op een gegeven moment kwam er een Surinamer kletsen, heel gezellig. Dit vind ik zo leuk aan Suriname, al dat geklets met mensen zonder enige bijbedoelingen. Hierna nog even gegeten en toen werd ik opgehaald door de man van hetzelfde guesthouse als de eerste nacht om de volgende ochtend om 5 uur naar het vliegveld te gaan.

Nu denken jullie, dit was dan Jeanine’s avontuur in Suriname, maar nu komt mijn grootste avontuur… Van te voren keek ik al wat op tegen het alleen terugvliegen, zou alles wel goed gaan? Nou… nee dus. (ik ga proberen het duidelijk op te schrijven, sorry als dit niet lukt. Het is namelijk niet bepaald een duidelijk avontuur hahaha)
Toen ik door de douane van Suriname ging, ging het al fout. Waar was mijn stempel? Welke stempel, vroeg ik. De stempel dat je betaald hebt toen je binnenkwam. Ik dacht dus, oooooh, de toeristenkaart. (weten jullie nog over het paspoort-inlever-avontuur? Dit is daar dus het vervolg op… Deel II) Nee mevrouw, de toeristenkaart is niet genoeg, je moet de stempel laten zien die je daarbij hebt gekregen. Ja, dan houdt het op, ik had namelijk geen stempel… We hadden alleen een toeristenkaart gekregen, geen stempel. Waarom heb je die dan niet opgehaald? Omdat ze dat ons niet hebben gezegd bij ministerie van buitenlandse zaken. Het enige wat de man vanaf dat moment tegen mij kon zeggen was: “Ik geloof je niet”. Ik werd naar een stoeltje gedirigeerd en daar begon het wachten. In het begin was ik nog vrij relaxed, ik had nog anderhalf uur voor mijn vliegtuig zou gaan en ik had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Maar na een aantal rare vragen begonnen de zenuwen. Ik werd gevraagd om mijn Antilliaanse IDkaart (natuurlijk heb ik die niet) en omhet ticket van mijn terugvlucht (die in mijn grote koffer zat waar ik niet bij mocht). Ik werd behandeld als een illegale en de man werd steeds norser, ik dus steeds nerveuzer. Ondertussen had ik wifi geregeld en was ik mijn ouders aan het appen. Achteraf beter niet kunnen doen want mijn moeder stond al op het punt om de Nederlandse Ambassade te bellen. Nu achteraf kan ik hier om lachen maar jeeeeeezus hahah. Nou uiteindelijk is het allemaal goed gekomen, 2 minuten voor het vliegtuig zou gaan kreeg ik mijn stempel. Na mijn benen onder mijn lijf te rennen heb ik het vliegtuig gehaald en ik ben heelhuids, met al mijn spullen aangekomen in Curaçao. Hier was het wel nog even spannend of ik het land weer binnen mocht aangezien ik mijn stagecontract niet bij me had en nog steeds mijn stempel voor in het paspoort niet had opgehaald. Maar gelukkig vond de aardige man van de douane (of hoe heet dat? Paspoortcontrole bij binnenkomst) het niet erg en mo0cht ik door.

En dit is dan echt het einde van mijn avontuur in Suriname. Ik hoop heel erg dat het een vervolg krijgt want wat een prachtig mooi land is het. Ik heb er de tijd van mijn leven gehad en enorm veel geleerd. Ik heb grenzen verlegd, angsten overwonnen en mijzelf overtroffen. Het heeft heel veel geld gekost maar ik heb er geen moment spijt van gehad. 

Nu ga ik weer verder met mijn leven in Curaçao. Annie is twee weken langsgeweest, dit was echt heel gezellig. Fijn om iemand hier te hebben die jou goed kent en die je kunt laten zien hoe je hier leeft. We hebben veel leuke dingen gedaan, nu is ze alweer in Nederland. Nu is het wachten op het volgende bezoek: 12 mei komen mijn ouders langs! Hier heb ik ook heel veel zin in, ik wil graag alles vertellen en laten zien. Ondertussen even goed aan school werken en dan is het zo ver.
Zo dit is een lang verhaal geworden. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Ik had met gemak nog veel meer kunnen vertellen maar dat vertel ik wel als ik weer in Nederland ben over twee en een halve maand!

Ayooooo xxx